(၁)
ကတၱရာလမ္းနက္နက္ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ
တံလွ်ပ္တို႔ကို တနင့္တပိုးထမ္းပိုးထားရခ်ိန္။ လမ္းမေပၚမွာ လူမေျပာနဲ႔ ေခြးတစ္ေကာင္
ေၾကာင္တစ္ၿမီးေတာင္မွ အထူးတလည္ကိစၥမရွိပါပဲ ျဖတ္သန္းသြားလာဖို႔ ဆႏၵမရွိတဲ့အခ်ိန္။ ပူျပင္းလွေပစြ။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ႀကီးႀကီးမားမား အရိပ္ခိုစရာအပင္ဆိုလို႔ နတၳိ။ ရွိစုမဲ့စု အပင္ေလးတစ္ပင္တစ္ေလေတာင္မွ
သူ႔အရြက္ေတြကို တအီအီခါခ်ေနလိုက္တာ ရိုးတံနဲ႔ေငါေငါ။ တျဖည္းျဖည္း ၿမိဳ႕ျပပိုဆန္ဆန္လာတဲ့
ေတာၿမိဳ႕ေလးဟာ အျခားၿမိဳ႕ျပေတြလိုပဲ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ေအာက္စီဂ်င္နဲ႔ အခ်ိဳးက်
ေရာေႏွာရွဴရႈိက္။ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာရတဲ့ ေလေအးေအးေတြလည္း ရရာေျမေနရာေလးေပၚ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္
တင္ေဆာက္လာရတဲ့ မိုးတိုးမတ္တပ္ အေဆာက္အဦေတြကို မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ ျမစ္ျပင္ထဲကေလ ျမစ္ျပင္ထဲမွာသာ
ေအးျမခြင့္ရေနေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚထိ၊ လမ္းေတြေပၚထိ ေျခခ်ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့။
အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေဘးေရအိုးစင္ေလးေတြေသာ္မွ
အခုမရွိေတာ့။ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို လက္ကိုင္ရိုးတပ္ထားတဲ့ ေရအိုးစင္ေလးေတြအစား သံႀကိဳးတည္းေႏွာင္ထားခံရတဲ့
ပလတ္စတစ္ခြက္ေတြ ေနရာယူလာ၊ ေနာက္ .. ေသာက္ေရအိုးကိုပါ တံခါးပိတ္၊ ေသာ့ခတ္ အက်ဥ္းခ်ထားရ။
ေနာက္ေတာ့ … ေရအိုးစင္ေလးေတြ ရွားပါး ေပ်ာက္ကြယ္လာ။ ရာသီဥတု ေဖါက္ျပန္ပ်က္ယြင္းျခင္း၊
လူေတြရဲ႕ ျဗဟၼစိုရ္တရား ေခါင္းပါးလာျခင္းဒဏ္ေတြေအာက္ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ျပားျပားေမွာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေနဆဲ။
အၿမီးနဲ႔ ေခါင္း က်က္တာအရင္စားမယ္ဆိုတဲ့ လူ႔အႏၶေတြ ပိုပိုမ်ားလာတဲ့ၿမိဳ႕ေလး၊ ပရထက္
အတၱကို ပိုပိုၿပီး ေမြးျမဴလာတဲ့ ၿမိဳ႕ေလး။ အထဲမွာဗလာက်င္းေနတဲ့ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ႏွလံုးသားမရွိေတာ့တဲ့
ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဟန္ေဆာင္ေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ႕ရဲ႕ရိုးသားမႈ၊
ေအးေဆးမႈ နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပမဆန္တဲ့ အလွအပေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္လြမ္းေနရတဲ့ၿမိဳ႕ေလး။
အပူခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တက္တက္လာၿပီ။
ေႏြလယ္ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အပူဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ ဒီလမ္ေလးေပၚမွာ တံလွ်ပ္ေတြအလိမ္းလိမ္းၾကားမွာ
တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႕ကို ေတြ႕ၾကရေတာ့မယ္။ ေသခ်ာတယ္ သူ စာသင္ေက်ာင္းေတြဖက္က ျပန္လာတာ။
အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ မုန္႔စားလႊတ္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းျပန္ေခၚေနၿပီ။ ဆိုေတာ့
.. သူ႕အလုပ္ဘာမွ မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းျပန္ေခၚခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လမ္းတကာေပၚ သူေလွ်ာက္သြားေနၿပီ။
ဘယ္လမ္းတကာကို ဘယ္လိုပဲ သူေလွ်ာက္သြားသြား ခုလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီလမ္းေလးကိုေတာ့ သူေရာက္ေရာက္လာၿမဲ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္တိုင္း ဒီလမ္းကေလးေပၚကို ေရာက္ေရာက္လာပါသလဲလို႔ သူ႔ကိုသြားေမးရင္
“ဒီလမ္းေလးက ဆင္းရဲတယ္ေလကြာ။ ငါ့အလုပ္နဲ႔ေတာ့ ကြက္တိေပါ့ကြ။ ေနာက္ .. ငါ့မိတ္ေဆြေလးေတြက
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လမ္းေပၚေရာက္ေနၾကၿပီ။ တျခားမွာဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ လမ္းေပၚလူမရွိဘူး။” လို႔
အေသအခ်ာေျဖလိမ့္မယ္။
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ လမ္းတကာေပၚမွာ
သူ႔ကိုေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္လို႔ တိုက္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြရဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြထဲ
အဲကြန္းသံတ၀ီ၀ီေအာက္ ကိုယ့္ဘာသာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ “လူခ်မ္းသာ” ဆိုသူေတြသာေနတဲ့ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမႀကီး
ေတြ ေပၚမွာေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕ရခဲတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလမ္းေတြေပၚ အလာက်ဲသလဲလို႔
သူ႔ကိုေမးၾကည့္ရင္ “ငါ့အလုပ္နဲ႔ မကိုက္ဘူးေလကြာ။ သူတို႔ ငါ့ကိုစိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။”
လို႔ေျဖမွာပါပဲ။ သူ႔အလုပ္ကလည္း အဲဒီလို။ သူ႔မိတ္ေဆြဆိုသူေတြက သူ႔ကိုစိတ္၀င္စားပါမွ
အဆင္ေျပမွာဆိုေတာ့ သူအဆင္မေျပတဲ့ လမ္းေတြဆိုရင္ သိ္ပ္မေရာက္ျဖစ္။ လံုး၀မေရာက္တာေတာ့လည္းမဟုတ္
တစ္ခါတရံ အဆင္ေျပလိုေျပျငား ေရာက္လာတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မေျပသည္ျဖစ္ေစ
လမ္းတကာေပၚမွာေတာ့ သူ႔ကို မပ်က္မကြက္ ေတြ႔ေတြ႔ေနရမွာပဲ။ “ေနပူတယ္ မိုးရြာတယ္ဆိုတာ သဘာ၀တရားႀကီးက
လုပ္ေနတာေလကြာ။ ငါမွ သဘာ၀တရားႀကီးကို မထိမ္းႏိုင္တာ ေနပူမိုးရြာ ဘယ္ေရွာင္ႏိုင္ပါ့မတုန္း။
လမ္းေပၚထြက္မွ ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ထြက္ရတာပါပဲကြာ။ အဆင္ေျပလားဆိုေတာ့ … အင္း … အဆင္ေျပပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ငါ့ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့၊ ငါ့ကို ေန႔စဥ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငါ့မိတ္ေဆြေတြ အၿမဲ ရွိတယ္ေလကြာ။
အဆင္ေျပတယ္ ဆိုပါေတာ့။” သူနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာျဖစ္သူတိုင္းကို ေျဖေနက် သူ႔အေျဖ။
(၂)
လွ်ပ္စစ္စကားေျပာခြက္ကို
ခါးမွာခ်ိတ္ခ်ိတ္ၿပီး ဟိတ္ဟန္ထုတ္တတ္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးဟာ အရင္တုန္းက ၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းသတဲ့။
သူ႔ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ဘာပင္မွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မရွိေတာ့တဲ့ ၀တ္လစ္စလစ္ျမစ္ကလည္း အရင္တုန္းက
ၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းသတဲ့။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေရွ႕မီေနာက္မီ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း အရင္တုန္းက ၿမိဳ႕ေလးကို
လြမ္းသတဲ့။ ဘယ္သူေတြဘယ္လိုပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လြမ္းလြမ္း ဖလင္တစ္ခ်ပ္ေပၚက ဇာတ္ကြက္တစ္ခု
မဟုတ္ေတာ့လည္း ရုပ္ရွင္ကားေတြလို အျဖဴအမည္းနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ျပလို႔မရေတာ့တဲ့ၿမိဳ႕ေလး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နဂိုရည္ပ်က္ခဲ့ေပမယ့္ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္လို စတိုင္ထြားေနဆဲၿမိဳ႕ေလး။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ
တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာတာက လူ႕မလိုင္ေရေပၚဆီမ်ား။ တျဖည္းျဖည္း ရွားရွားလာတာက ျဗဟၼစိုရ္တရားနဲ႔
ငါးပါးသီလ။ တျဖည္းျဖည္း ထြားထြားလာတာက လွ်င္သူစားစတမ္းဓေလ့။
သူဟာ ဒီၿမိဳ႕သားစစ္စစ္ပါလို႔
အၿမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အေျပာင္းအလဲကိုလည္း သိပ္စိတ္၀င္စားပံုမရ။ သူသိတာက ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕
လမ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ သူ႕ကိုေန႔စဥ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြေတြရွိတယ္။ ဆိုကၠားဂိတ္၊ ကားဂိတ္ေတြမွာ
သူ႔အလုပ္ ခဏတာနားတုန္း စကားလက္ဆံုက်မယ့္ သူ႕အသိေတြရွိတယ္။ ညေနအလုပ္သိမ္းခ်ိန္ သူျပန္စရာ
ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ေအာက္ဖက္ရြာေတြ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေျမသားတာေဘာင္ေဘးက ၀ါးတဲေလးရွိတယ္။ (အိမ္သူ
နဲ႔ သားသမီးေတြေတာ့ မရွိဘူးလို႔ သူ႔အေျပာအရသိရတယ္။) ဒီေလာက္နဲ႔တင္ပဲ ဒီၿမိဳ႕ေလးက သူ႔အတြက္
ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေနေတာ့ပံု။ “ငါလား .. ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္တာေပါ့။ ငါ့ၿမိဳ႕ေလးပဲ။ အဲ
… ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ငါ့ကို အရင္ကေလာက္ မခ်စ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ နည္းနည္းမ်ား စိမ္းလာသလားလို႔” ဆိုကၠားဆရာေတြ၊ ကားသမားေတြနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာျဖစ္တဲ့
တစ္ခါတရံမွာေတာ့ သူ႕ဆီက စိတ္မေကာင္းသံလား၊ သံေ၀ဂသံလား စြက္ေနတဲ့ ဒီစကားကို မၾကာခဏ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္လိုလက္ရရွိေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ့
“တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ားဆိုရင္ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ … ” အစခ်ီတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္အလြမ္းေတြက
ျဖတ္ကနဲ ၿပိဳဆင္းလာတတ္တယ္။ အဲဒီလို .. ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕တစ္ခါက
အခင္းအက်င္းကို ျပန္ျပန္ေျပာတိုင္း သူေျပာေလ့ရွိတာက “အခုေနာက္ပိုင္းေတြမွာ တို႔ၿမိဳ႕ေလးလည္း
ဘာေတြျဖစ္လာတယ္ မသိပါဘူးကြာ။ လူေတြက တျဖည္းျဖည္း ကဏန္းေတြနဲ႔ ပိုတူလာတယ္။ ကဏန္းေတြကို
ပံုးထဲထည့္ထားသလိုေပါ့။ တစ္ေကာင္က သူ႔လြတ္ေျမာက္လမ္းအတြက္ တြယ္တက္သြားလိုက္၊ ေနာက္တစ္ေကာင္က
ေအာက္ကေန ဆြဲခ်လိုက္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ကဏန္းမွ မလြတ္ေျမာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီကလူေတြလည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္
ထင္တာပဲ။”
ေနာက္ သူ႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး
ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ ရွာေဖြစားေသာက္လာရတာဆိုေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ဂုဏ္ယူတယ္ဆိုပဲ။
“ငါ .. ဒါေလးေတြလုပ္တတ္တယ္။ ဒါေလးေတြကို ေရာင္းၿပီး ၀မ္းေရးေျဖရွင္းတယ္။ တစ္ခါမွ ျဖတ္စား၊
ခုတ္စား၊ လိမ္ညာစားတဲ့အလုပ္ ငါမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ငါက်ိန္ေျပာရဲပါတယ္ .. ခုအသက္အရြယ္ထိ
ငါစားခဲ့တဲ့ ထမင္းလုတ္တိုင္းအတြက္ ငါ့လိပ္ျပာ ငါလံုတယ္။” ဆိုတာကို တရႈိက္မက္မက္ သူေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
သူေျပာခ်င္တာေတြေျပာ၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြဖြင့္ထုတ္၊ သူ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕လြမ္းခ်င္းေတြ ခ်ျပၿပီးရင္ေတာ့
သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာ ေနပူပူေအာက္၊ သို႔မဟုတ္ မိုးစိုစိုေအာက္ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားၿမဲ။
သူထြက္ခြာသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ …
“ဓါတ္ခဲမလို၊
လွ်ပ္စစ္မလို၊ ဘက္ထရီအိုး မလိုဘူးေနာ္ .. တကယ္ေလတိုက္ရင္ တကယ္လည္တယ္။ … …. တကယ္ေလတိုက္ရင္
တကယ္လည္တယ္ … … တကယ္ေလတိုက္ရင္ …. ….
… …. ”
ဆိုတဲ့
သူ႕အသံက သူ႕ေနာက္ပါးမွာ ေ၀့ကာ၀ဲကာ က်န္ခဲ့ၿမဲ။
ေရာင္စံုစကၠဴေလးေတြကို
စႀကၤာေလးေတြခ်ိဳးၿပီး အဲဒီစကၠဴစႀကၤာေလးေတြကို ငွက္ေပ်ာတုံးတစ္တံုးမွာထိုးစိုက္၊ၿပီးေတာ့
ပုခံုးေပၚထမ္း၊ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္နဲ႔ ကေလးကစားစရာစႀကၤာေလးေတြကို ႏႈတ္ရႊင္ရႊင္
အာသြက္သြက္နဲ႔ လိုက္လံေရာင္းခ်ေနတဲ့ အဖိုးအိုရဲ႕ အသံၾကားတိုင္း “တကယ္ေလတိုက္လို႔ တကယ္လည္သြားရတာက
က်ဳပ္ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ တစ္ဘ၀လံုး မုန္တိုင္းမိလာတာေတာင္မွ လိပ္ျပာလွေနတုန္းပါ။ က်ဳပ္မွာသာ
…” ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုတဲ့
ၿမိဳ႕ေလးက အဖိုးအိုနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လည္ေနတဲ့ စႀကၤာေလးေတြကို ရွက္၀ဲ၀ဲ ငံု႔ကိုင္းၾကည့္ေနၿမဲ။
ကိုၾကည္ႏိုင္
