ခေရ

ပင္စည္မရွိတဲ့ ၾကယ္ေတြေတာင္ ေၾကြေၾကြက်ေနမွေတာ့

သူလည္းပဲ ေဖြးေဖြးဖ်ဖ် ေၾကြေတာ့တာေပါ့။

ေက်ာက္စြယ္ ေက်ာက္သား ေတာင္ကမ္းပါးယံတို႔က

ရင္အကြဲခံၿပီး လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးလို႔

စမ္းေခ်ာင္းေလးစီးႏိုင္တာကို ၀ဋ္ေၾကြးလို႔ မမွတ္သလိုမ်ိဳး

က်စ္ဆံၿမီးေလးက်စ္ၿပီး ေက်ာဘက္ခ်ခ်ထားေလေတာ့

သူ႔အလွသူ ျမင္ခြင့္မရေပမယ့္ ေက်နပ္ေနသလိုမ်ိဳးေပါ့။

သူ႔၀ိဉာဥ္အေၾကြေတြကို တစ္ရာသီလံုးမွာမွ တစ္ေယာက္

အေသအခ်ာေကာက္ယူ၊ ပင့္သက္တစ္႐ွဴစာေလာက္ နမ္း႐ႈိက္ခဲ့ရင္ပဲ

ေက်နပ္တယ္။

ႏွစ္စကၠန္႔အနမ္းရဲ႕ ဟိုး …. အတြင္းဖက္က်က်မွာ

သူ႕အေပၚခ်စ္တဲ့စိတ္ တိတ္တိတ္ေလး ျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္

တစ္ဘ၀လံုး အနင္းခံ၊ ပင္ျမင့္မွာ မစံရေပမယ့္

သူ … ေက်နပ္တယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္။

ကိုၾကည္ႏိုင္

8th. Jan. 2012